KOP OF MUNT

Karen Rastelli

Klaartje vertelt in amper 60 bladzijden over het verlies van haar broer Lars. Het is een ongemakkelijk verhaal. Ze hoort te rouwen. Rouwen, want haar broer is gestorven. Een broer die zijn handen niet kon thuis houden. Ze weet niet zeker of ze haar ‘broer’ graag zag. Ze verafschuwde wel zeker zijn smerige kantje dat los stond van zijn ‘broer zijn’. Want hij was ook wel degelijk een broer voor haar

en haar andere broer Sander. Sander kan zijn broer nog wel graag zien. (In het boek wordt niet ‘houden van’ gebruikt). De pesterijen van Lars aan het adres van Sander waren natuurlijk gemeen en achterbaks, maar niet zo fundamenteel fout als wat hij met Klaartje uithaalde. Dat, en een moeder die haar verdriet verdringt door een soort huishoudautomaat te worden en niet ziet wat haar andere kinderen doormaken, maken dat de dertienjarige Klaartje op haar eentje toch heel wat te verwerken krijgt.

Ik heb het boek om twee redenen gekozen. Aan de ene kant omwille van het behandelde onderwerp, anderzijds omwille van het dunne boekje. ‘Weinig’ kan moeilijke lezertjes wel ‘s over de streep trekken.

Het boek is duidelijk op maat van de beoogde doelgroep geschreven. De hoofdstukken zijn kort en geven veel informatie. De zinnen zijn ook beknopt en er wordt niet tot in den treure naar adjectieven gezocht. Je zou toch denken dat het dan vlot zou lezen, maar dat is niet zo. Het leest niet moeilijk, gewoon niet vlot. Ik dacht even dat het kwam door de vertaling, maar Karen Rastelli blijkt een Vlaamse te zijn.

Het verhaal heeft me wel een beetje bij mijn nekvel gegrepen. Ik had het boek gekozen in functie van mijn ‘leraar zijn’, maar het deed me vooral wat in mijn ‘moeder zijn’. Een kind verliezen. Dat kind je zo graag zag blijkt een klootzakje te zijn. Je andere kind is het slachtoffer van dat klootzakje. Man, man, er zijn er die voor minder touwen.be zouden googelen!

Is het een aanrader? Zeker, maar zo eentje waar je alleen ingetogen enthousiast over kan doen.